Abel Tasman Park naar Greymouth

8 December - Abel Tasman National Park

Zodra de wekker afgaat willen we ons het liefste weer omdraaien, het regent en zo te horen niet zachtjes. We rapen al onze moed bij elkaar en gaan aan de slag. We arriveren keurig op tijd bij de Abel Tasman Water Taxi. Het is gestopt met regenen, maar af en toe valt er nog een druppeltje. Voor de zekerheid kopen we maar een paar regenponcho’s, je weet tenslotte maar nooit. De boot ligt op een aanhanger achter een tractor en zo worden we naar en in het water gereden. Het gaat allemaal heel soepeltjes, het is duidelijk dat de heren niet anders doen. Het is behoorlijk winderig en het gaat hard. Finn is net een hond, het liefste zit hij met zijn hoofd buiten de boot. Hij heeft een reddingsvest aangekregen waar hij het in eerste instantie totaal niet mee eens was. Nikki vindt alles heel spannend, ze heeft een permanente grijns op haar gezicht. Het kan haar niet hard genoeg gaan. We varen door diverse baaien en krijgen een kort verhaaltje over de bezienswaardigheden. Rond half elf worden we afgeleverd in Bark Bay. Vanaf dat punt volgen wij de Coastral Track terug naar Torrent Bay/Anchorage Bay. Finn gaat voor de verandering bij Claudia in de rugdrager omdat Marc de enorme dagrugzak met voorraden draagt, die minstens net zo zwaar of nog zwaarder is dan ons kleine Finnetje. De lucht ziet er erg dreigend uit maar vooralsnog houden we het droog. Finn valt al gauw in slaap op Claudia’s rug en Nikki stapt dapper door. Er valt ook van alles te zien. Al vrij snel hebben we onze eerste watervalletje te pakken, ook alle grote silverferns beloven veel goeds. Zo af en toe is het parcours behoorlijk pittig voor een klein meisje, maar het gaat hartstikke goed. Elk half uurtje wordt er even gepauzeerd met een slokje en een hapje. Het voordeel van de lage temperatuur is dat we niet enorm veel hoeven te drinken, maar ja, daar wordt de rugzak van Marc ook weer niet veel lichter van. Even na kwart over één komen we aan op het strand van Torrent Bay, we hebben net de water taxi gemist. Dan maar doorlopen naar Anchorage Bay waar we de volgende taxi wachten die om kwart voor drie komt. Het is laag water dus we kunnen afsnijden, het scheelt minstens 1,5 kilometer en we hoeven niet meer dwars door de bossen. Wadlopen hebben we dus nu ook gedaan, ook een beleving op zich. In de backpackers hut in Anchorage Bay konden we even uitpuffen voordat de boot ons kwam ophalen. Finn was helemaal aan het einde van zijn latijn, ondanks de flinke tuk ‘s ochtends op mamma‘s rug. De totale route was uiteindelijk 8,6 kilometer, een hele prestatie voor onze kleine meid, vooral gezien de geitenpaden die we af en toe moeten bewandelen. De chauffeur regelde voor ons een plekje voorin de boot, onder het afdakje uit de wind. Wij waren hem bijzonder erkentelijk, want de terugreis was wel iets heftiger. Flinke golven, het was net een kermisattractie! Ondanks dat viel Finn als een blok in slaap om pas weer wakker te worden toen zijn reddingsvest uitgetrokken werd. Onze eerste halte was het Park Cafe voor een lekker cappuccino en voor Nikki een lekker ijsje, omdat ze zo’n stoere meid was. Ondertussen was het gaan gieten en zitten we lekker binnen. Helaas moeten we terug naar de camping want er moet nog gewassen worden. Twee wasjes en een kop noodles later zijn we allemaal afgeknoedeld. De kleintjes zijn binnen no time onder zeil en wij plannen onze route voor de komende dagen. De regen tikt op de camper. De pistache noten zijn lekker en ook het Monteiths’s bier smaakt uitstekend. Morgen weer een lange reisdag voor de boeg, we vertrekken richting Greymouth aan de westkust.

9 December - Abel Tasman National
Park - Westport - Greymouth

Vroeg in de ochtend regent het nog maar tegen de tijd dat we weggaan, rond kwart over negen, is het droog. Het ziet er nog wel erg somber uit. We hopen er maar het beste van. Dit keer nemen we niet de kustroute terug naar Motueke, maar de bergroute die ook erg mooi is en, ook prettig, vijf kilometer korter. Om niet dezelfde highway 60 terug te hoeven nemen, navigeert Claudia ons via de Motueka Valley Highway. Er lijkt geen einde aan te komen, zelfs de plaatsjes die op de kaart als aanknopingspunt staan zijn we soms al gepasseerd zonder dat we het in de gaten hebben. Het aanblik van de wijngaarden is uiteraard schitterend. De eerste schijnbaar grote plaats is Murchinson, waar diverse rivieren bij elkaar komen. Het is net lunchtijd en we zien iets dat lijkt op een eettentje. Het zit in een loods naast kayak verhuur en heet het Rivers Cafe. Binnengekomen worden we prettig verrast door de gezellige aankleding en niet onbelangrijk een leuke speelhoek. Finn duikt op de auto’s en Nikki op de kleurpotloden. Wij bestellen een burger met frietjes en natuurlijk een cappuccino. De burger is een waar kunstwerk en erg lekker. Voor wie in de buurt is een absolute aanrader. Met een volle buik vervolgen wij onze weg naar onze volgende stop; Westport. Er moet getankt worden omdat na Westport er 80 km lang geen tankstation meer is en we moeten weer wat boodschapjes doen. De weg van Murchinson naar Westport loopt gedeeltelijk door de Buller Kloof, die zijn naam dankt aan de gelijknamige rivier die hier doorheen stroomt en goed is voor een paar mooie foto’s. Eerst moeten we nog even over de Swingbridge net voorbij Murchinson, de langste hangbrug van Nieuw Zeeland. Het is een stalen gevaarte en als je het leuk vindt kan je via een kabel terugglijden als je aan de overkant bent. Het is wel grappig en vooral voor Nikki een uitdaging. Ze vindt het een beetje eng, we zijn daarom extra trots dat ze het wel gewoon doet. We worden ondertussen wel lek gestoken door kleine hufterige zandvliegen. Dat je er ook nog voor moet betalen nemen we maar voor lief. In de Buller Kloof is het veel “oh” en “ah” in de cabine, en “moet je daar eens kijken“. Jammer dat je bijna niet kunt stoppen om foto’s te maken. Maar het is absoluut de moeite waard. Zoals gezegd hebben we in Westport de verplichte nummers gedaan om daarna op pad te gaan naar onze volgende bestemming. De zeehonden kolonie bij Cape Foulwind. Het is even stukje van de route maar wel leuk en zelfs het stukje wandelen vanaf de parkeerplaats naar het uitkijkpunt over de kolonie is mooi. Je hebt een geweldig uitzicht over de zee en de rotsformaties voor de kust. De zeehonden zelf zijn bijzonder goed gecamoufleerd. Pas later op de foto’s zien we hoeveel er eigenlijk waren, met het blote oog is het slecht te zien. We hebben geluk want er zijn best een hoop puppy’s, die lekker aan het spelen zijn met elkaar. Het begint echter al laat te worden en we moeten nog door naar Greymouth nog zo’n 100 kilometer. De bedoeling was om bij Punakaiki te gaan kijken naar de Pancake Rocks met Blowholes maar daar hebben we echt geen tijd meer voor omdat het grut op de achterbank begint te protesteren. We pakken maar even snel een meeneemkoffie en crossen door naar Greymouth. We rijden langs de grillige kustlijn. De zee ziet grauw en dreigend met enorme golven. Dit stuk staat bekend om zijn goede surfmogelijkheden, we zien vandaag niemand die zo dapper is het water op te gaan. Als de zon toch nog even doorkomt krijgt het grijze water een zilveren gloed. We kunnen gelukkig net een look out punt meepakken om als dit moois vast te leggen. Het Greymouth Seaside Top 10 Holiday Park ligt nabij die onvriendelijke zee. Het waait hard. Het maakt Nikki allemaal niets uit. We mogen de camper neerzetten waar we willen, dus een plekje naast de speeltuin is favoriet en er wordt meteen gretig gebruik van gemaakt. Het is al behoorlijk laat en we hebben weinig zin om nog macaroni klaar te gaan maken. De dame van de receptie verwijst ons naar het restaurant Australiasian dat net aan de overkant zit. Als Top 10 member, wat wij natuurlijk zijn, krijgen we een fijne 10% korting en bij navraag blijkt dat wij tevens flink korting kunnen krijgen op de entreekaarten voor het historische dorpje Shantytown dat wij morgen willen bezoeken. Het eten is lekker, maar met twee vermoeide kinderen is het niet echt relaxt tafelen. Het dessert slaan we maar over, hup terug naar de camper. Omdat Claudia perse het reisverslag wil uploaden en de wifi niet beschikbaar is, worden we overgeleverd aan het coin operated internet van de camping. Het gebruik van de usb gaat niet zonder slag of stoot en we zijn zo 6 dollar verder voordat alles erop staat. Maar, het is wel gelukt!!! Morgen naar Shantytown, Hokitika en als eindbestemming de Franz Josef Glacier.