Beautiful Christchurch

19 December - Oamaru - Twizel - Mt. Cook

Het belooft niet veel goed vandaag. Wij rijden met motregen weg en ook de vervolgroute via langs de SH 83.
We willen vandaag proberen Mt. Cook te bereiken en langs Lake Pukaki te gaan. In Canada hebben wij een soortgelijk meer gezien dat door het sediment gekleurd is en het levert altijd mooie plaatjes op. Dat hopen we hier in ieder geval ook. Alleen het weer gooit weer eens roet in het eten. Behalve de stuwdammen in de rivier Waitaki heeft de reis weinig hoogtepunten. Ook het slaperige stadje Twizel kan hier niet veel aan veranderen. Omdat het nog vrij vroeg is besluiten we niet de hele middag in de regen op een camping te gaan zitten en zover mogelijk door te rijden richting Mt. Cook. Het is te ver om het vandaag nog te halen maar dan zijn we maar goed op weg. Halverwege Lake Pukaki belanden we in Glentanner Park en blijven daar voor de nacht. Ondertussen regent het gestaag door….

20 December - Mt. Cook - Lake Tekapo - Temaku - Christchurch

Het is om bijna depressief van te worden. Het regent nog steeds en het Glentanner Park is ook niet echt iets om vrolijk van te worden. We hadden bedacht om zo snel mogelijk richting Mt. Cook Village te rijden en daar te ontbijten. Niet dat er zoveel aanbod was, maar toch, de Lonely Planet noemt er een aantal die ontbijt serveren. We komen aan in stromende regen en zeer laaghangende wolken. Van heel Mt Cook hebben we weinig gezien. Wijze les, ga geen bergen bezoeken met rotweer, en zeker Mt. Cook niet. Vervolgens bleek het Old Mountaineers Cafe dat wij zouden aandoen voor ontbijt pas te openen om elf uur. Beetje laat voor ontbijt en zeker omdat het pas acht uur is. We hebben het geluk om nog een paar foto’s te maken van een gletser in de buurt en een paar mooie watervallen. We gaan zo snel als we kunnen naar Christchurch. Omdat we toch moeten ontbijten stoppen we uiteindelijk bij Lake Tekapo waar we in een vaag tentje scrambled eggs met muffins eten. De koffie is goed maar de scrambled eggs zijn meer melk dan eieren. Er zijn nog wel wat leuke souvenir winkeltjes waar we rondsnuffelen en Claudia maakt nog wat mooie foto’s van het intens blauwe meer. Het regent nog steeds. We gaan snel verder. De vervolgroute brengt ons lang Fairlie en Timaru, waar we in eerste instantie willen lunchen. Het parkeren is echter problematisch, het is vreselijk druk omdat het zaterdag is. Van ellende rijden we maar door tot het volgende plaatsje Temaku. Een schattig dorpje waar zaterdag na twaalf uur weinig meer open is, behalve wat cafés, eentje is genoeg. Hoe dichter we bij Christchurch komen, des te meer we denken dat het nu toch eindelijk wel eens over zal zijn met de regen. Dichter bij de kust lijkt het zelfs alsof het hier nog veel heftiger weer geweest is. Regelmatig zijn gedeeltes van de weg onder water. De politie komt er zelfs nog een keer aan te pas. We ondervinden er verder geen problemen van, maar zijn blij als we de buitenwijken van Christchurch bereiken. We worden in de stad meteen geconfronteerd met het feit dat het toch echt wel een flinke stad is. Het is namelijk druk, met een slakkengang kruipen we naar onze eindbestemming toe. We boeken voor twee nachten op de Top 10 Meadowpark. We moeten nog even zien hoe we onze dagen gaan indelen totdat we de 26e doorreizen naar de Bay of Islands in het noorden. Bij aankomst op de camping besluiten we lekker uit eten te gaan. Er zit bij Northlands Mall dat vlak bij de camping zit een Pizza Hut, voor vandaag heeft de snelle hap de voorkeur. We trotseren de elementen. Het regent niet hard meer maar de wind is behoorlijk heftig. De pizza smaakt prima en daarna besluiten we nog even te kijken in het winkelcentrum. Tot onze verbazing is dat nog tot 11 uur ‘s avonds open, in verband met de kerstdagen. We shoppen een beetje en pakken een koffie. Ondertussen is het al zo’n beetje bedtijd geworden voor onze kleintjes. Nikki begint al aardig wat tekenen van vermoeidheid te vertonen en Finn zit half te slapen in de rugdrager. Morgen gaan we proberen Christchurch in te gaan.

21 December - Christchurch

De dag begint zoals deze gisteren was geëindigd, regen dus. De voorspellingen voor de rest van de dag zijn wel goed dus we wachten het rustig af. We doen een wasje en verder proberen we ons te amuseren in de camper. Rond een uur of elf begint het op te klaren en besluiten we gereedheid te maken om weg te gaan. Uiteindelijk staan we om kwart voor twaalf bij de bushalte en blijkt dat de laatste bus voor die dag een kwartiertje geleden is vertrokken. We kunnen een stuk lopen en een andere bus pakken of de camper de stad inrijden. Het heeft absoluut niet onze voorkeur om het laatste te doen maar met twee kleine kinderen en 5 km naar de binnenstad is de keuze niet heel moeilijk. Gelukkig zit er in onze autoatlas een goede plattegrond van de binnenstad en is het niet heel ingewikkeld om er te komen. Het vinden van een parkeerplaats was een iets grotere uitdaging. Overal in de stad stonden bordjes met een maximale parkeertermijn van een uur of hoogstens twee uur. Door puur toeval vinden we een particulier parkeerterrein nabij de Pak ‘n Save aan Manchester Street waar we voor $ 3 de hele dag kunnen parkeren en het is nog bijna leeg ook. We vullen onze voorraden aan en gaan de stad in. Het zonnetje is inmiddels doorgebroken. We zwerven wat door de stad en uiteindelijk komen we uit bij het Arts Centre waar leuke stalletjes met van allerlei kunstnijverheid te bewonderen is. Het is een oude universiteit en als we op het binnenhof komen is er net een kerstkoor liederen aan het zingen. Dat is pas goed om in de sfeer te komen, wel een beetje raar om met kerst bezig te zijn als het buiten dik 21 graden met een strak blauwe hemel is. Voor de lunch probeert Marc nu eens de Fish & Chips uit, het is niet voor herhaling vatbaar. Weer een van die vage dingen die de Kiwi’s overgenomen hebben van de Limey’s. We boeken bij de I-site twee excursies in Akaroa. Tegen half zes houden we voor gezien, het begon steeds harder te waaien en zodra we in de camper zitten begint het ook nog te regenen. Omdat we niets fatsoenlijks konden vinden in Christchurch eten we maar gewoon een simpele maaltijd in de camper. Morgen we hebben we een drukke dag, dus we gaan allemaal op tijd slapen.

22 December - Christchurch - Akaroa

We hebben vandaag twee belangrijke activiteiten op het programma staan. We gaan een boottocht maken door de haven van Akaroa om dolfijnen te bekijken en bezoeken een heuse schapenboerderij. De boot vertrekt om kwart over tien en we worden voor tienen verwacht voor onze tickets. Het is vanuit Christchurch volgens de dame bij het Informatie Centrum in Christchurch twee uur rijden omdat er drukte verwacht wordt. Het is maandagochtend en we hebben geen idee hoe het hier zit met de ochtendspits. We vertrekken rond half acht en nemen niet het risico om door de binnenstad te gaan. Het schiet allemaal redelijk op en we verwachten vrij vlot op de plaats van bestemming aan te komen. Echter het bergachtige landschap van het Peninsula gooit nog wat roet in het eten. Het weer is sinds dagen weer geweldig mooi. Door de valleien hangt een sluier van ochtenddauw en je ziet hoe de opkomende zon schaduwen over de heuvels werpt. Rond half tien arriveren we in Akaroa en meldt Claudia zich bij Akaroa Dolphins om de tickets op te halen. Daarna kunnen we op ons gemak in de camper een broodje eten en ons gereed maken voor de rest van de dag. Finn wordt weer in de rugdrager gehesen en we gaan op weg naar de pier waar de boot is aangemeerd. Het is een kleine boot en we worden hartelijk ontvangen door onze gastvrouw Sonja die een aardig woordje Nederlands spreekt. Ze heeft elf jaar in Nederland gewoond en vindt het duidelijk leuk om weer een beetje te oefenen met de taal. We mogen kiezen uit wijn, bier of koffie… wij hebben maar gekozen voor koffie. Finn maakt ondertussen kennis met de scheepshond die hem ook erg lief vindt. Het is een tripje met hoogte en dieptepunten. Hoogtepunten omdat we daadwerkelijk dolfijnen zien en best wel veel ook, het is een geweldige ervaring. We zien ook zeehonden, watervogels en een druk zwemmende pinguïn. Dieptepunten omdat Finn het blijkbaar maar niets vindt op zo’n bootje en de helft van de tijd bijna niet te hanteren is, vooral omdat hij overal wil gaan waar hij dus niet mag komen. Verder houden onze gloednieuwe batterijen voor het fototoestel het halverwege de tocht voor gezien. Omdat het zo’n kleine boot is slaat de zeeziekte ook nog toe bij Nikki. Die deponeert haar ontbijt op het achtersteven. Ze is niet de enige die misselijk is, gelukkig houdt de rest het wel droog. Maar ja niets dat een emmer met water niet kan oplossen. Aangekomen in de haven heeft ze al weer praatjes voor tien en gaan we op zoek naar een plek om te lunchen. Het is inmiddels half één. We gaan eten bij Bully Hayes, ze hebben in de tuin een playpen voor kleintjes en we zijn Finn wel een beetje zat om eerlijk te zijn. Dus we maken dankbaar gebruik van de mogelijkheid. Het eten is wel een beetje experimenteel en niet echt geschikt voor kleintjes dus we improviseren een beetje. Het is druk en we moeten behoorlijk lang wachten op ons eten. De volgende activiteit, de sheepfarm, staat gepland om half twee dus we zitten wel een beetje op hete kolen. Uiteindelijk lukt het allemaal net. We lopen vanaf de haven langs het strand naar het informatiecentrum waar we opgehaald zullen worden voor onze farmtour. We zijn precies op tijd en worden verwelkomd door Bruce die ons naar de boerderij zal brengen. Als snel blijkt het echt een familie gebeuren te zijn. Bruce is de schoonvader van Murray, de man die de boerderij runt. Samen met een Engels echtpaar en een Nieuw Zeelandse vrouw die in het locale museum werkt worden we naar de Paua Farm gereden. We rijden een heel stuk via onverharde paden richting de kust. Het is warm in de auto en zowel Nikki als Finn vallen als een blok in slaap. Ondertussen verteld Bruce honderduit over zijn familie en de boerderij die wij gaan bezoeken. Op de boerderij maken we kennis met Murray. Hij neemt ons mee naar de woolshed en verteld ons uitgebreid over alles wat te maken heeft met zijn boerderij. Vanwege een verwonding aan zijn arm kan hij zelf geen demonstratie geven van het schapenscheren. Gelukkig zijn er op dat moment wat heren aanwezig voor andere doeleinden waarvan er één vroeger scheerder van beroep was. Hij doet ons graag een plezier en neemt de tondeuse nog een keer ter hand. Het vergt duidelijk behoorlijk wat kracht om het schaap in bedwang te houden op het moment dat het daar geen trek in heeft en volgens Murray doet een scheerder dat gemiddeld zo’n 250 keer op een dag. Pfff. Het scheren van zo’n hoeveelheid schapen staat blijkbaar gelijk aan het lopen van twee marathons. Hij doet de geschiedenis van zijn familie uit de doeken, het is een fascinerend verhaal dat teruggaat tot de eerste franse kolonisten in Akaroa. Onze kleintjes kunnen het iets minder waarderen en het is maar goed dat we daarna de boerderij verder gaan verkennen. We maken kennis met de honden die de kuddes van de ene naar de andere weide brengen. We kijken gespannen toe, het zijn namelijk twee jonge honden in opleiding dus het is even afwachten of het allemaal goed gaat…Claudia mag ook nog even mee doen door schapen op te splitsen, wat nog best wel lastig is. We krijgen wat uitleg over de schapen en zijn visie op het boerenleven. Dan wordt het tijd om een rondgang rond het huis te maken. De vrouw van Murray, Sue verzorgd een lekkere kop koffie met versgebakken scones. Het is bijna een privilege dat je even een kijkje bij zo’n familie mag nemen, zonder dat het helemaal vercommercialiseerd is. We genieten nog na op de terugweg en zien het adembenemende landschap aan ons voorbijtrekken. Het is ook wel eens lekker om gewoon gereden te worden en niet op de borden te hoeven letten. Terug in Akaroa nemen we een lekker ijsje en bekijken de weinige winkeltjes die Akaroa rijk is. In één daarvan verkochten ze heerlijke zelfgemaakte Fudge en daar konden we geen weerstand aan bieden. In Akaroa is ook een Top 10 camping, de enige ook. Ze hebben hier ook wifi voor een redelijk prijs, hopelijk hebben we hier meer geluk dan in Christchurch want daar krijgen we het niet aan de gang. De achterstand van het reisverslag is inmiddels aanzienlijk maar wellicht dat deze nu een beetje ingelopen kan worden. Nikki vindt wat Nederlandse vriendjes en heeft de tijd van haar leven. We zijn vergeten boodschappen te doen, dus eten maar wat we nog kunnen vinden en dat is nog aardig wat. Claudia blijft lang op om foto’s te uploaden, terwijl Marc het voor gezien houdt en op tijd gaat slapen.