Laatste dagen Nieuw Zeeland

28 December – Bay of Islands – Russell

Hier kunnen we wel aan gewend raken, rustig opstaan. De kinderen kijken naar Kidszone op de tv, pedagogisch verantwoord en nog leuk ook. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Voordat we goed en wel gereed zijn om te gaan is het dik elf uur. We rijden naar Pahia om de auto te parkeren, we denken positief en gooien tot vijf uur in de meter. Op naar de haven. We hebben geluk, de ferry staat op het punt om te vertrekken en we kunnen nog net aan boord springen. Het is een flinke boot en we hangen met z’n allen over het achtersteven om het uitzicht te bewonderen. Alhoewel, Finn zegt alleen maar “oto”, waarmee hij waarschijnlijk de bootjes bedoeld. Het onderscheid tussen boot en boom is bij hem ook nog lastig te maken. Beide is voor hem booooo en of daar nou een m of een t achter aankomt, kniesoor die daar op let. Russell is een schattig plaatsje met mooie houten victoriaanse huisjes. Het is alleen jammer dat ongeveer de helft van de locale middenstand Russell heeft verlaten. We hebben het dan ook snel gezien. Van al die dichte winkels worden wij niet vrolijk. We eten lekkere broodjes met een privé fontein op het terras. Nikki en Finn maken vriendjes met wat lokale kindjes met een Zweedse mamma. Nadat zij vertrekken wordt het voor ons ook tijd om naar de ferry toe te gaan. Oh ja, we hebben wel Christ Church gezien, dus die mag afgestreept worden op het lijstje. We gaan terug naar Pahia. Maar ja, het is pas twee uur en we hebben nog de hele middag. We besluiten naar de Waitanga Treaty Grounds te gaan, ook een must see volgens de boekjes. Daar aangekomen blijkt het entree $ 40 voor ons beiden te zijn en nog eens $ 12 voor de kleintjes. Gratis voor Kiwi’s… We krabben eens achter ons oor en maken rechtsomkeert. In principe hebben we alles wat hier aanwezig al in Rotorua gezien. Het was leuk geweest maar voor twee huizen, een kano en een vlaggenmast vonden wij het aan de prijzige kant. We gaan terug naar de haven van Pahia en gaan lekker wat drinken en eten bij 35 Degrees South. Ze hebben daar een aquarium in het midden van de restaurant. Het restaurant zelf staat ook op palen in de zee. Het aquarium heeft een geweldige aantrekkingskracht op onze Nikki en ook Finn vindt het daar maar bar gezellig. We slenteren nog wat rond in Pahia en gaan dan nog wat boodschappen doen. Buiten Pahia is er een supermarktje. Hij is niet zo groot als we gewend zijn maar aan het einde van de dag kunnen we er de genodigde zaken halen om vanavond te koken. We hebben een oven, dus we eten heel verantwoord pizza, eentje die we met zijn allen delen. Met bosvruchten kwark toe. Morgen doen we een heuse daytrip naar het Waipoua Forest met zijn enorme Kauri bomen.

29 December – Bay of Islands – Waipoua Forest

Het weer heeft er vandaag niet zoveel zin in. Het is nogal druilerig. We beginnen onze tocht naar de westkust van de Northlands. We hopen onderweg wat tegen te komen om wat te drinken maar de weg slingert kilometers en kilometers voort. Het plaatsje Kaikone waren we door voordat we het in de gaten hadden en echt veel potentie had het ook niet. Echter daarna komt er echt helemaal niets meer. Pas als we de westkust hebben bereikt komen we eindelijk een eettentje tegen. Het ziet er allemaal een beetje smoezelig uit, maar wat er uit de keuken komt is dik in orde. We maken nog wat mooie plaatjes van de zandbergen die voor de kust liggen. Het zonnetje schijnt inmiddels weer en gaan weer op pad. Al snel bevinden we ons in het Waipoua Forest en is de eerste halte voor de grootste Kauri boom die hier te vinden is. Deze boom draagt de naam Tane Mahuta (heer van het woud) De boom is totaal 52 meter hoog en heeft een omvang van bijna 14 meter. Imposanter dan dit kom je bijna niet tegen. Waarschijnlijk is de boom een paar duizend jaar oud, dan voel je je wel heel kleintjes.
Er valt echter nog meer te zien, we vervolgen onze weg en missen prompt de afslag naar de Four Sisters en rijden dus maar door naar het bezoekerscentrum. Daar is een nogal deprimerende tentoonstelling van de houtkap in het gebied. Buiten worden we ook nog eens aangevallen door de zandvliegen. Tijd om te vertrekken. Terug naar de Four Sisters. We parkeren op het bewaakte terrein, het begint net weer een beetje te miezeren. Het is maar een klein stukje lopen naar de Four Sisters, vier Kauri bomen die min of meer met elkaar vergroeid zijn en gezellig bij elkaar staan. Het valt weer op hoe kaarsrecht de bomen zijn. We lopen verder naar Te Matua Ngahere (vader van het woud) deze boom is niet zo hoog (meer) maar compenseert dit door een enorme dikke stam. Deze heeft wel een omvang van 16,5 meter. Het begint nu toch echt wel te regenen. Door het bladerdak hebben we er in eerste instantie niet zo’n last van, maar Nikki is moe en moet ook nog eens plassen…We vinden onderweg op het pad nog wat ruwe jade maar kunnen niet al te lang blijven zoeken als we het droog willen houden. Het is tijd om naar huis te gaan, het is nog een hele rit terug. Zoals viel te verwachten valt het spul op de achterbank vrij snel in slaap. We stoppen op terugweg nog even om een Christmas Tree te fotograferen voor de fotogalerij. We besluiten in Pahia wat te gaan eten. Dat werd het Flame Restaurant en Bar. We hebben daar genoten van een paar lekkere maaltijdsalades en pasta voor de kleintjes. Het kindermenu bestaat meestal uit kipnuggets met patat of vis met patat of … met patat. Gelukkig staat er altijd wel iets pasta-achtig met groente op het menu zodat er tenminste nog een klein beetje vitaminen naar binnen gaan als we buiten de deur eten.
In het huisje hangen we nog even lekker na op de bank. Het is onze laatste avond hier, het einde komt nu echt in zicht. Claudia voelt zich niet echt lekker en kucht er lustig op los. We hangen rond een uur of tien aan de telefoon met de Postbank om te informeren naar illegale afschrijvingen van de camperverhuurder. We worden er niet vrolijk van. Op basis van de afgegeven waarborg via de creditcard kan de camperverhuurder elk gewenst bedrag op onze creditcard in rekening brengen. Dat hebben ze nog niet gedaan, voor zover op dit moment zichtbaar bij de Postbank. Teruggave bij onterechte incassering is mogelijk maar duurt maanden. We gaan naar bed maar slapen er niet echt prettig van.

30 December – Bay of Islands – Auckland

We hebben gisteravond al redelijk wat ingepakt maar staan extra vroeg op. We moeten om tien uur uitchecken en we zijn ruim op tijd bij de receptie. We biechten eerlijk op gebruik te hebben gemaakt van de telefoon om internationaal te bellen. De dame achter de receptie kijkt ons verbaasd aan. Blijkbaar was deze mogelijkheid geblokkeerd. Met vijf dollar kunnen we de boel afkopen. Wat waarschijnlijk heel wat goedkoper is dan in werkelijkheid of in ieder geval als we met onze eigen mobieltje hadden gebeld. We gaan op pad. We stoppen in Whangarei omdat Nikki hoge nood heeft en wij ook wel wat koffie kunnen gebruiken. We drinken en eten bij het Deluca Cafe aan de Rust Avenua en vervolgen onze weg. Claudia begint zich ondertussen aardig beroerd te voelen en ziet er uit als een dood vogeltje. Gelukkig dat we alleen maar hoeven te rijden. We stoppen nog even bij Sheepworld vlak boven Warkworth om gebruik te maken van de lunchmogelijkheden, de speeltuin en het winkeltjes. Alle shows beginnen pas over een paar uur en daar gaan we niet op wachten. Daarnaast stikt het hier ook van de zandvliegen. Het sombere weer doet ons uitgeleide uit de Northlands. In Auckland aangekomen gooien we de tank nog een maal vol en doen we een halfslachtige poging om de auto netjes te maken. Zulke smeerpoetsen zijn we niet geweest dus het valt allemaal wel mee. We rijden de inmiddels bekende weg naar Apollo Campers aan de Verissimo Drive. We treffen dezelfde Slavische dame die de incheck van de camper met ons heeft gedaan en alles verloopt prettig en soepel. Met de auto is alles in orde we ontvangen onze waarborg terug. Toch nog maar even informeren hoe het zit met de schade van de camper. Een telefoontje naar Brisbane in Australie geeft het verlossende woord. De schade zal niet op ons worden verhaald en de reservering op onze creditcard is vrijgegeven. Pfff. Wij krijgen welgemeende excuses voor de vervelende behandeling in Christchurch. Een kleine pleister op de wonde. Onze taxi voor transport naar het centrum komt al snel. Het is nogal een avontuurlijke rit zonder gordels. Finn stuitert over de achterbank, we zijn blij als we weer bij het Grand Chancellor aankomen. We krijgen de sleutels voor een appartement op de negende verdieping. We zijn benieuwd, de eerdere kamer die wij hier hadden was niet heel bijzonder en het bankbed voor Nikki was zelfs dramatisch te noemen. Wij worden prettig verrast. Het is een appartement met twee slaapkamers, een complete keuken, prima banken en een zeer prettige badkamer met wasmachine en droger. Die droger komt nog wel van pas voor een laatste handwasje en de hete douche is heerlijk als je net als Claudia nogal beroerd ben. Na het douchen en verse kleren zijn we allemaal weer als herboren en gaan we de stad in. In het Dominicus Gidsje werd de Victoria Market aangeprezen. Het is vlak bij het hotel dus daar gaan we, heuveltje op heuveltje af. Daar aangekomen blijkt de helft gesloten te zijn en heeft het behoorlijk wat weg van het Waterlooplein, iets waar wij in Nederland ook niet echt meer op lopen. Zonde van onze tijd dus. Het is ondertussen half zes en hier en daar beginnen winkels te sluiten. We vinden onze weg nog naar Queen Street, de voornaamste winkelstraat. Het kan ons niet echt meer gekoren, we zijn een beetje uitgeshopt deze vakantie. Ons belangrijkste doel is nu een leuk restaurant te vinden, dus geen Burger King of McDonalds. Na wat heen en weer gewandeld, kiezen we voor de straat die parallel loopt aan Queen Street. Eerst Lorne Street, die daarna overgaat in High Street. Het is hier heel wat relaxter lopen, jammer dat bijna alle winkels al dicht zijn. De geur van eten leidt ons uiteindelijk naar Chancery Street waar de gok wagen bij het restaurant Invito. We eten maaltijdsalades met pizzabrood en zelfgemaakte patatjes en een kleine pizza voor de kleintjes. We sluiten af met een ijsje voor Nikki en een cappuccino voor ons beiden. We hebben heerlijk gegeten. Voor $90 hebben we ons buikje rond gegeten, dat hoef je in Nederland niet te proberen. Finn heeft zich redelijk koest gehouden zolang hij maar gevoerd werd, maar nu wordt het echt tijd om te gaan. Terug in het hotel mogen Nikki en Finn in het bad, dat is natuurlijk dikke pret. We leggen de dame en heer uit voorzorg maar weer apart, anders wordt er niet geslapen. De nacht is voor Claudia nogal onrustig, ze heeft aardig wat verhoging. Gelukkig is er airco in de kamer. Morgen is de vakantie echt voorbij en beginnen we aan de lange reis terug naar huis.

31 December – Auckland – Hong Kong

We ontbijten in het restaurant van de hotel, waar we gebruik kunnen maken van het buffet. Echt goedkoop is het niet maar Claudia kan op dit moment geen eieren met spek zien. Dit is ongeveer de strekking van alle maaltijden die op de roomservice kaart staan. We regelen dat we in de kamer kunnen blijven tot we opgehaald worden om kwart over elf door de Super Shuttle die ons naar het vliegveld zal brengen. We hangen nog wat rond in de kamer en nemen nog een fijne douche. Voorlopig zal het er niet meer van komen. Als het tijd is worden onze tassen keurig opgehaald en beneden afgeleverd. We zijn ruim op tijd voor het inchecken. Er is nog even paniek bij het inchecken maar dat had meer te maken met de onervarenheid van de hostess. Met een dik pakket met tickets gaan we richting de gate. We eten en drinken wat in de Foodcourt en kopen nog een extra T-shirt voor Marc voor onderweg. We vullen onze uitreispapieren in en gaan door de veiligheidscontrole. Zoals wel vaker krijgen wij als ouders met kleine kinderen voorrang en mogen we in een speciale rij gaan staan. We zijn zo aan de beurt en verder gaat alles gesmeerd. Wij zijn immers nu al ervaringsdeskundigen. Finn vindt alle aandacht die hij krijgt in zijn rugdrager reuze gezellig en kletst er vrolijk op los. We moeten nog even wachten bij de gate maar al vrij vlot mogen we aan boord. Nikki heeft ondertussen alweer vriendjes gemaakt met een Nederlands meisje die ook met haar familie onderweg naar huis is. We vertrekken rond 14.30uur. Tijdens de vlucht wordt ons een basinnet aangeboden voor Finn waar we dankbaar gebruik van maken. Eigenlijk is hij wat te groot ervoor maar aangezien hij meestal op zijn knieën slaap met zijn kont omhoog of op zijn zij met opgetrokken knieën past het allemaal best. Met turbulentie moet hij helaas op schoot en dan wordt hij al vrij vlot wakker, er is dan pas een uur verstreken. Ook het vervolg van de reis is veel turbulentie en is Finn bijna niet te houden en huilt vaak. Een dame aan de andere kant van het gangpad zucht veelvuldig luidruchtig en draait met haar ogen. Zij zit echter naast het raam wat ze lekker open laat staan terwijl ze zelf net doet of ze slaapt. In het volle daglicht is Finn met geen mogelijkheid in slaap te krijgen. Claudia loopt met Finn het vliegtuig maar wat op en neer en Finn geniet van alle aandacht die hij van de Chinese passagiers krijgt. Kleine blonde jongetjes doen het bijzonder goed. Uiteindelijk ging het luikje dicht en valt Finn rond 21.30 uur op schoot van Claudia in slaap. Om half twee ’s nachts komen we aan in Hong Kong. We vallen om van de slaap en zijn nogal gaar van de reis. Hong Kong blijft een lastig vliegveld, we weten niet zo goed welke kant we opmoeten. We eten en drinken wat bij Starbucks en gaan op zoek naar het transfergebied. Op goed geluk en een beetje eigenwijsheid van Claudia komen we per ongeluk precies op de goede plek terecht waar we weer door de veiligheidscontrole moeten. De douane beambten komen uit alle hoeken om Finn en Nikki te bewonderen en wij worden massaal uitgezwaaid; “Happy New Year!!!”.
We hebben nog ruim de tijd om ons wat op te frissen in de babyroom waar wij dankbaar gebruik van maken. We voelen ons zowaar weer een beetje mens. Nabij de gate is een speeltuin voor de kinderen en Nikki heeft haar Nederlandse vriendinnetje Laura hervonden. Wij kunnen rustig zitten terwijl Finn door de speeltuin dwaalt en Nikki en Laura filmpjes zit te kijken op het gratis internet van Hong Kong Airport. Het is al zo weer tijd om te boarden. De laatste 10 uur en dan zijn we weer in Nederland. We hebben precies dezelfde plaatsen als op de eerste vlucht, de vier stoelen in het midden achter de keuken. De vlucht is half leeg en we pikken de vierde stoel mooi in. Finn slaapt al voordat we zijn opgestegen en houdt dat aardig vol, ook nadat hij is overgeheveld in een basinnet. De turbulentie blijft op deze vlucht uit dus hij kan lekker blijven liggen. Uiteindelijk vallen we allemaal in slaap voor minstens een uur of vier. De vlucht duurt totaal 9,5 uur en is met wat tukjes best goed te doen. Het helpt ook dat dit vliegtuig net wat moderner is en de stoelen beter zitten. Zelfs met Finn gaat het redelijk tot goed, hij slaapt veel en dat maakt het altijd makkelijker. Als Finn bij een van ons op schoot zit valt niet mee om te eten en er wordt over en weer heel wat gevoerd. De maaltijden zijn echt prima, ook al heb je er niet altijd zin in. Ook de kindermaaltijden van Nikki zijn lekker en vol variatie. Finn kreeg babymaaltijden, maar die vier maanden potjes van Olvarit hebben we maar gelaten voor wat het was en hem gewoon met ons mee laten eten. Daarnaast hadden we kant en klare peutermelk in pakjes gekocht zodat hij toch zijn flesjes kon krijgen. Hoe goed het ook ging de tweede vlucht, we waren allemaal blij om aan de grond te staan in Amsterdam. We beseften pas goed hoe koud het was toen we de slurf inliepen. Brrr. Wat een verschil met de 21 graden in Auckland. Het duurde uiteindelijk nog wel een tijdje bij de Schipholtaxi, maar daarna konden we nu echt naar huis. Om 8 uur ’s ochtends op Nieuwjaarsdag zijn we weer thuis. Wat is het koud! We stoken direct de verwarming flink op, het zal wel weer even duren voordat het echt warm in huis is. Tante Linda heeft voor ons de kerstboom opgetuigd, we zoeken snel een verlengsnoer en de boom gaat aan. Toch nog een beetje kerstmis en nog cadeautjes ook! Om elf uur storten we allemaal in, om ’s avonds rond half negen pas weer wakker te worden. Niet echt bevorderlijk voor de jetlag. We eten tosti’s en blijven allemaal lang op. Het is allemaal een beetje surrealistisch, we hebben het gevoel in een andere tijdzone te leven. De komende dagen zal alles wel weer zijn plekje krijgen.