Regen regen regen

We hebben eindelijk weer wifi, dus even een inhaalspurtje.

16 December - Queenstown - Cromwell - Dunedin

Het laat naar bed gaan hielp al niet, het weer buiten al helemaal niet. Op enkele opklaring na heeft het van Queenstown naar Dunedin geregend. Niet een beetje miezeren met zon erbij, nee van die buien waarbij je vergeet dat je in Nieuw Zeeland bent en ook net zo goed nog in Heerhugowaard zou kunnen zijn. De weg van Queenstown naar Cromwell leidt ons langs Roaring Meg, een rivier die gebruikt wordt om energie op te wekken, en Meg maakt inderdaad behoorlijk wat herrie. In Cromwell nabij Queenstown stoppen we voor lunch. Nikki geniet van een tosti en pappa en mamma nemen een pannini met natuurlijk een cappuccino. Finn smikkelt met ons allemaal mee. We bekijken nog even het stuwmeer en schieten wat mooie plaatjes van de bergen die weerspiegeld worden in het vlakke water, mooi! We gaan verder via Alexandra, Ranfurly en Middlemarch. Dit is niet de meeste spectaculaire route als je gewend bent aan het ruige berglandschap. Met een hoop regen erbij wordt het nog minder interessant. Tegen het einde van de middag klaart het iets op en kunnen we genieten van mooie vergezichten over golvende grasvelden met duizenden schapen. Wij vroegen ons al af waar al die schapen nou zaten. Nou hier dus in Otago, zoals deze regio heet. Het meest bijzondere aan deze trip is het rijden door de wolken als we Dunedin naderen. Spreek uit dun-Eedin, we hebben het dus weken verkeerd uitgesproken, maar goed daar ben je toeristen voor. Dunedin is groot, zelfs voor Nieuw Zeelandse begrippen. Gelukkig zitten er in onze AA autoatlas uitstekende stadsplattegrondjes van de grotere plaatsen. Echt verdwaald raak je nooit, hooguit dat we voor een alternatieve route moeten gaan. Dunedin is een wirwar van allerlei straten die wel goed aangegeven staan, dat is fijn voor de navigator. Het is ook druk, dat zijn we al bijna niet meer gewend, het is geen prettige drukte. De camping Aarons Lodge, natuurlijk weer een Top 10 camping wordt zonder al te veel problemen gevonden. Er is zelfs een verwarmd binnenzwembad, maar gezien ons drukke schema zal daar wel niet al te veel van terecht komen. De speeltuin, met natuurlijk een trampoline, lonkt naar Nikki. Het is echter al laat en Finn stort na het opdrinken van zijn fles in, nog volledig gekleed. Nikki neemt maar genoegen met het feit dat we morgen naar een echte chocoladefabriek gaan! Weltrusten.

17 December - Dunedin

‘s Ochtends is het wonderbaarlijk opgeknapt, we maken ons rustig aan gereed om Dunedin in te gaan. Er moeten eerst nog wat adresjes worden afgelopen voor het verlanglijstje van Marc voordat we echt Dunedin in gaan. Helaas blijft die lijst nog net zo lang. We parkeren onze megacamper bij het oude railwaystation. Het parkeergeld valt voor zo’n grote stad reuze mee, eigenlijk in heel Nieuw Zeeland. We gaan direct op naar de Cadburyfabriek. Het is kwart voor twee en de volgende tour begint pas om half drie. Met een coupon uit het blad Arrival krijgen we als volwassenen 10%, Nikki en Finn zijn gratis. We zijn $ 18 per persoon kwijt, maar dan gaat er nog 10% korting vanaf. Om de tijd op te vullen gaan we maar ergens koffie drinken. Een leuk tentje Potpourri vlak bij Cadbury wordt door ons uitverkoren. Omdat ons grut voordat de kofie op is al niet meer te houden is gaan we maar naar Cadbury en doen alvast een stukje van de selfguided tour. Rond kwart voor drie mogen we mee met Hayden onze tourguide. De tuinbroek in donderpaarse Cadburykleur staat hem erg schattig. Of hij daar zelf ook zo over denkt?? Wat er in de fabriek gebeurt is top secret dus er mag niet gefotografeerd worden! Niet dat zoveel spannends te fotograferen is. We krijgen een korte film te zien waarbij we moeite hebben om Finn in het gareel te houden. Gelukkig hebben we onze eerste proefmonsters ontvangen en kunnen we daarmee Finn tijdelijk letterlijk en figuurlijk zoet houden. Chocolade met bananenmarshmallow vulling. Nieuw Zeelanders en Finn zijn er dol op, de rest van de familie vindt het maar zozo. We krijgen een mooi haarnetje uitgereikt. Nikki vindt het reuze interessant zo’n ding op haar hoofd en blijft maar vragen waar de chocolade nu is. We worden over wat afdelingen gevoerd met een uitleg van het productieproces, op zich wel leuk, je ziet echter weinig. De volle tas met gratis monsters maakt wel weer wat goed. Speciaal voor de toeristen hebben ze bij Cadbury een chocoladewaterval gemaakt, die eigenlijk nergens toe dient behalve dat het er leuk uitziet. Dan is de tour eigenlijk alweer ten einde. Je mag tegen gereduceerde prijzen kopen in de Cadbury Shop, we houden ons in en kopen slechts een grote reep. We hebben tenslotte vier goodie bags vol met chocolade. Op de valreep ritselen we nog een Cadbury rendierenmuts voor Nikki, die ook nog een extra zakje kerstchocolaatjes krijgt toegestopt. Het leven van een schattig blond meisje is zo slecht nog niet. We dwalen nog wat rond in Dunedin. maar het kan ons niet echt bekoren. De zon schijnt wel lekker en we besluiten terug te gaan naar de camping. Nikki gaat lekker spelen op de trampoline in de speeltuin. We koken ons potje en maken ons gereed voor de volgende dag. We debatteren lang over het wel of niet aandoen van de Milford Sound. We willen wel graag, maar de afstand is net als vanuit Queenstown behoorlijk en eigenlijk kost het gewoon drie dagen, dagen die we eigenlijk liever voor andere dingen willen gebruiken. We besluiten uiteindelijk dus toch maar eerst noordelijk te gaan naar de Mouraki Boulders en Oamaru. Het is laat voordat we eindelijk de knoop doorhakken. Gelukkig hoeven we morgen niet ver te rijden.

18 December - Dunedin - Mouraki Boulders - Oamaru

De dag begint een beetje grauw. Omdat Mouraki niet ver weg is en we onze aankomst rond het middaguur moeten plannen vanwege het getij heeft het eerst de tijd om wat op te klaren. Nikki voorin zitten bij pappa en geniet met volle teugen. Claudia heeft zich met de kaarten geïnstalleerd naast Finn en is dankbaar dat dit geen permanente stoelindeling is. Achterin de camper wordt je als volwassene alle kanten opgeslingerd, zonder de begrenzing van een kinderstoeltje, maar voor onze kleine meid hebben we dit natuurlijk wel even over. De Lonely Planet adviseert de afslag bij het dorpje te nemen in plaats van door te rijden naar het restaurant. Waarschijnlijk zagen wij de afslag die zij daarna bedoelden over het hoofd, maar goed. We kwamen aan bij een parkeerplaats die naar het strand toeging. Vanaf daar kon je over het strand naar de Boulders toelopen. Een wandeling van 1,7 kilometer die wij wel dachten te overbruggen zonder rugdrager. Niet zo’n goed idee achteraf gezien. Het zonnetje scheen op ons bolletje, alleen de wind was vrij nadrukkelijk, echter niet koud. Het stand lag bezaaid met Paua schelpen die ze hier gebruiken voor sieraden en allerlei andere zaken die leuk zijn voor toeristen. Marc had aan het einde van ons tripje volle zakken met schelpen. De wandeling was, ondanks dat het toch best een eind was, een echte aanrader. Heerlijk zo door de branding te stappen over het strand te struinen naar mooie schelpen. Als het rotweer was geweest hadden we dit ongetwijfeld niet gedaan maar nu… geweldig. In de verte zien we de Boulders en ook de enorme toeristenmassa die over de stenen heen hangen. Echter tegen de tijd dat we eindelijk bij de Boulders zijn, is iedereen zo’n beetje klaar met kiekjes maken en hebben we het strand bijna voor onszelf. Het is echt heel bijzonder. Enorm ronde voetballen die gewoon op het strand liggen alsof ze overboord van een of ander schip zijn gegaan. Het is echt een heel mooi gezicht en we schieten wat plaatjes die niet zouden misstaan in een reisbrochure. Het is tijd om terug te gaan naar de camper, weer 1,7 km terug…We hebben de wind in de rug, dat helpt wel, maar het is ook wat frisser geworden, zeker met de natte en zanderige kleren die onze kids hebben opgelopen tijdens het spelen bij de Boulders. Finn valt op Claudia’s schouder in slaap en Nikki is ook wel heel erg moe. We zijn allemaal blij weer in de camper te zitten. Finn slaapt gewoon verder. Al dat gewandel maakt hongerig, we moeten snel op zoek naar een tentje om te eten. Helaas is er niets fatsoenlijks in de komende plaatsjes en rijden we door tot Oamaru. Het centrum doet aan als een oud Amerikaans dorpje met veranda achtige wandelpaden voor de winkels, dit soort plaatsjes kunnen ons toch meer bekoren dan de grote steden. Na wat omzwervingen komen we terecht bij Filadelfio’s, een Italiaans restaurantje. We denken een simpele kip salade te nemen met wat patat erbij, wat brood en nuggets met friet voor Nikki. Het was de bedoeling om te lunchen, maar met deze hoeveelheden en het tijdstip (vier uur) besluiten we maar dat het een luner (lunch - diner) wordt. Absoluut een aanrader, we zitten lekker in de tuin en genieten van het zonnetje dat ons vandaag vergezeld. Omdat het pinguïns kijken ook op ons verlanglijstje stond gaan we even langs bij de pinguïnkolonie bij de haven. Het blijkt dat het pas ‘s avonds interessant wordt als ze allemaal weer aan land komen. Dit zal rond een uur of negen zijn. Gezien onze inspannende dag op het strand, lijkt ons dat niet zo’n goed idee en gaan we op zoek naar de camping. We zijn Nikki al gauw kwijt aan de trampoline en relaxen even in de camper. Finn kijkt lekker naar Winnie de Pooh op onze fantastische lcd tv met dvd speler. Het internet doet het hier niet. We hopen dat de volgende camping wat betere voorzieningen heeft.