Van Wellington naar het Abel Tasman Park

5 December Otaki Beach - Wellington

Vandaag is Sinterklaas jarig, maar deze informatie hebben we maar wijselijk verzwegen voor Nikki. Ze zijn hier al helemaal in de ban van Kerstmis, dus daar moeten we binnenkort ook aan geloven. Vanaf Otaki Beach is het nog 75 km naar Wellington en de enige motorhome camping die dicht bij Wellington ligt zit in Newlands dat ongeveer 8 km boven Wellington ligt. Voor het aanrijden naar de Ferry is het wel handig, dat is namelijk aanzienlijk dichterbij. Om 11.00 uur arriveren we bij het Capital Gateway Motor Lodge. Zo spartaans hebben we het nog niet eerder meegemaakt. Het is een motel complex met daarbij een veredelde parkeerplaats met stroomvoorziening, toiletten en douches. Ook de duurste tot nu toe, $ 49,- per nacht. Ze maken handig gebruik van het feit dat ze de laatste motorhome camping zijn voor de Ferry, nou ja het is maar voor een nachtje en we hebben toch alles bij de hand. We bekijken ons plaatsje, maken rechtsomkeert en rijden door naar Wellington. Op advies van de dame van de receptie parkeren we bij het Te Papa Museum. Dat komt mooi uit, we kunnen meteen in het restaurant van het museum lunchen. Daarna lopen we een aantal uur rond in dit bijzondere museum. Leuk voor ons en leuk voor de kinderen. Te veel om te beschrijven, je moet het vooral zelf zien. Daarna gaan we het centrum van Wellington verkennen, het is niet echt sfeervol, maar er zijn wel aardige winkels en natuurlijk veel koffie tentjes!! We besluiten tegen het einde van de middag de Cable Car naar de Botanische Tuinen te nemen. Treintjes zijn altijd leuk en even zitten is wel prettig na al dat slenteren. De Botanische Tuinen zijn mooi, echter onze kleintjes hebben het wel gehad met Wellington. We gaan terug naar beneden en wandelen via het water terug naar het museum terwijl het namiddag zonnetje lekker op ons bolletje schijnt. De dag begon matig, maar af en toe is het zelfs heet te noemen. Finn slaapt al voordat we het parkeerterrein hebben verlaten en Nikki volgt snel daarna. Omdat het al bijna half acht is bestellen we pizza, die aan de deur bezorgd wordt. Het is wel erg experimentele pizza, maar er is honger in het land, dus we zijn niet al te kieskeurig. Claudia moet verplicht opblijven om de achterstand van het reisverslag bij te werken, terwijl de rest al op één oor ligt. Nog maar een poging wagen om te gaan douchen. Het schijnt dat er een timer van tien minuten op de douche zit. Dat lukt gelukkig zonder al te veel problemen. Lekker opgefrist het bedje weer in. Morgen om half elf vertrekt de Ferry en we moeten een uur van tevoren aanwezig zijn. Dat wordt weer vroeg op!

6 December Wellington - Picton - Richmond

Bang als wij waren om niet op tijd bij de Ferry te zijn, zijn we extra vroeg opgestaan. Nog voordat Finn luidruchtig om zijn fles begon te roepen, waren we al wakker. Allemaal met uitzondering van Nikki, die het liefste tot een uur of negen door zou slapen, alleen dat laat Finn niet toe. Regelmatig wordt ze gebruikt als boksbal of springkussen. Uitslapen is er dus voor haar echt niet bij. Het was reuze koud in de camper. Het is erg prettig dat er een goede verwarming in zit, zodat we allemaal een beetje op kunnen warmen. Om half negen zijn we al onderweg en staan we bijna vooraan in de rij. Pas rond tien uur mogen we daadwerkelijk de boot op en staan we helemaal vooraan. Zo kunnen we straks als eerste de boot weer af. We verkennen de boot een beetje. Er is een leuke speelplek voor de kleintjes. Na een kopje koffie en wat uitwaaien op het dek en behoorlijk wat foto’s, gaan we even relaxen bij de speelplek. Al snel is het lunchtijd en moeten er weer wat foto’s geschoten worden aan dek. Rond kwart voor één komen de fjorden in zicht. Het was behoorlijk winderig, dus het geluid bij de filmopnames zal niet al te denderend zijn. Maar het staat erop! Je moet oppassen niet te blijven filmen en fotograferen omdat het zo mooi is. Het is eigenlijk ook niet mogelijk om de werkelijkheid goed vast te leggen. Claudia had bedacht dat we de scenic route langs de kust naar het Abel Tasman Park zouden nemen. De Queen Charlotte Drive, die rechtstreeks Nelson en Picton verbindt, is zeer mooi maar niet voor de weekhartigen onder ons. Gelukkig zat Marc achter het stuur! Groene bergen, vol met loof- en dennenbomen rijzen omhoog langs de weg die wij volgen. Soms slingeren wij omhoog, dan weer naar beneden. Er zijn ook brede open stukken waar de schapen tot ver op de bergen grazen. Elke vijf kilometer komen we terug bij de kust waar bounty achtige stranden zich uitstrekken met azuurblauw water. We kunnen bijna wel bij elke bocht stoppen om te fotograferen. We beheersen ons en beperken het aantal fotomomenten tot twee. Het is tijd voor een broodnodige koffiestop, Claudia valt namelijk bijna in slaap. We doen de “The Inlet” aan in Havelock, waar we een zeer straf bakje krijgen. Het glazuur springt bijna van je tanden af, maar ja we zijn weer wakker! We rijden door naar Nelson-Richmond. Het Richmond Motel & Top 10 Holiday Park heet ons van harte welkom. Zoals we gewend zijn van een Top 10 Park is het er schoon en zijn er prima voorzieningen. Het is allemaal iets soberder dan Napier, maar de douches zijn prima en ook de speeltuin heeft de stempel oké van Nikki en Finn gekregen. Daar was die douche dus ook hard voor nodig. Voor het eerst sinds dagen hebben we weer eens zelf gekookt. Ons grilletje doet het uitstekend, al zouden een paar ovenhandschoenen geen overbodige luxe zijn. De aardbeien die we in Auckland gekocht hadden (en die bevroren waren omdat ze tegen het vriesvakje aan lagen) gaan eindelijk op als toetje. Het is de hele dag schitterend weer geweest en volgens de dame bij de receptie is de zomer al begonnen. Je hoort ons niet klagen!! Het is nu kwart voor negen en buiten fluiten de vogeltjes terwijl de zon langzaam ondergaat. Morgen rijden we naar het Abel Tasman National Park. Wat we daar precies gaan doen en hoe weten we nog niet, foldertjes en reisgidsen in overvloed, dus dat moet gaan lukken. Tot vlak voor we gingen slapen hebben we geprobeerd het reisverslag up te loaden, maar hij weigert in alle toonaarden. De komende twee dagen zal het lastig worden

7 December Richmond - Marahau

Het is kwart over acht, de temperatuur in de camper begint al aardig te stijgen. Zo lang hebben we nog niet uitgeslapen. Heerlijk! Het gebruikelijke ochtendritueel voltrekt zich. Tandenpoetsen, aankleden, opruimen en afwassen. Geheel geroutineerd legen wij de waste tank en vullen het schone water weer aan. Het chemische toilet laten we nog even voor wat het is. In Richmond zit een Pak ‘n Save dus het brood en bier (primaire levensbehoeftes) en nog wat andere lekkere dingen worden aangeschaft. Afghan cookies en uit de fruit en nut bar (net zoiets als snoep scheppen bij Jamin) hebben we sultanas en gedroogde aardbeien meegenomen. Mooi power voer voor onze wandeltocht in het Abel Tasman Park morgen. Na een navigatiefoutje van Claudia reden we eerst een rural area in. Leuk rijden met veel te zien, maar uiteindelijk zijn we toch maar weer terug naar de Highway 60 gereden. Onderweg komen we diverse Inlets tegen. Dit zijn een soort bassins waar het zeewater bij vloed instroomt en die bij eb transformeren tot een soort drassige zandvlaktes. Zeer geschikt voor wat kiekjes. Na het dorpje Riwaka hebben we twee mogelijkheden om naar Marahau door te reizen. Verder het binnenland in (kort), of via de kust (lang). We kiezen voor de lange route, ondanks dat we allemaal moe en wat hongerig zijn. Het was een goede keuze, want deze route brengt ons langs Kaiteriteri met, dat lezen wij later in de boekjes, een van de vijf mooiste stranden ter wereld. Hoe waar dit is, geen idee, het zand was een bijzondere kleur geel en de zee azuurblauw. Wij vonden het in ieder geval heel mooi. Er zijn weer aardig wat foto‘s gemaakt. Ondanks dat Nikki nog niet mag zwemmen kon ze toch lekker spetteren in een soort stroompje dat naar het strand toe liep. Finn was tevreden met een houten stokje en een kapotte schelp. Zo tevreden zelfs dat de rapen gaar waren toen we in de camper een broodje zouden gaan eten. Na al dit natuurschoon was het een beetje een kater om Marahau in te rijden, het was er winderig en het strand zag er nogal somber uit. We hadden ook dit keer twee opties, dit keer voor de camping. Volgens de Lonely Planet was Old McDonalds Farm een echte aanrader omdat er een riviertje over het terrein liep en lama’s en koeien rondliepen. De Lonely Planet zei alleen niets over de gigantische hoeveelheid zandvliegen en de bijen die dol zijn op de bloemen van de sinaasappelstruiken die heel gezellig als afscheiding tussen de plaatsen staan. Het is niet ideaal, maar we hebben al betaald, $ 40 per nacht om precies te zijn. Je moet wat overhebben om je te onderscheiden van de massa. Oh ja, mocht je interesse hebben; het is te koop. Neem maar contact op met Old McDonald. Nabij de camping zit een leuk eetcafé The Park Cafe, die aan het begin van het park ligt. Hier brengen wij onze cafeïne behoefte weer op peil en eten er ‘s avonds tevens een hapje omdat de door onszelf bereidde maaltijd niet geheel eetbaar was. We boeken plaatsjes op de Abel Tasman Water Taxi voor de volgende ochtend. We vertrekken om 9.00 uur naar Bark Bay en worden om 14.45 uur weer opgehaald in Anchorage Bay, dus we hebben ruim de tijd om rustig te wandelen en daarna te relaxen aan het strand. We betalen elk $ 60, de kids zijn gratis. We schaffen een flesje insectenspray aan, die we op de camping direct kunnen uitproberen. De beestjes zwermen ons heen maar maken rechtsomkeert als ze lucht krijgen van het goedje. Dat werkt dus. We pakken onze noodrantsoenen in en een flinke voorraad met water. Als het net zo warm is als vandaag hebben we dat hard nodig. We nemen nog een goudbruine rakker en dan wordt het tijd om te gaan douchen en slapen. De wekker gaat om 7.00 uur.