De laatste dagen op het Noordereiland

We hebben nogal wat moeite om online te komen, dus de berichten worden met wat vertraging geplaatst.

2 December Rotorua

Omdat Finn niet erg wilde slapen en Nikki’s aanwezigheid het alleen nog maar erger maakt, sliep Nikki boven en is Claudia uiteindelijk maar bij Finn gekropen . Voordeel was geen trappetje meer op, nadeel was een Finn die om kwart over vijf klaarwakker was. Zelfs een papflesje had niet het gewenste effect. Niet voor herhaling vatbaar dus. Ondanks het vroege opstaan reden we pas om 10 uur naar de dokter voor Nikki. Zij schreef haar antibiotica voor omdat ze toch al vier dagen behoorlijke verhoging had en het niet echt beter werd. Gewapend met een zak vol medicijnen en een mooie nieuwe zonnebril voor Nikki stonden we weer buiten. Volgens de Lonely Planet moest het beste eettentje/cafe in Rotorua het Fat Dog Cafe zijn, en laat die nou net tegenover het Lakeside Medical Center zitten. De chocolade caramel taart was verrukkelijk, maar we waren allebei een beetje misselijk toen de bodem van het schoteltje in zicht kwam. De laatste happen hebben we dus ook maar niet genomen. Nikki kon bijna baantjes trekken in haar warme chocomel en durfde bijna haar kopje niet op te tillen zo groot was hij. We kregen het advies van de serveerster om voortaan een baby choc te bestellen…
Al met al waren we maar anderhalf uur bezig geweest en waren we precies op tijd voor de middagvoorstelling in Te Puia. Finn werd in de rugdrager gehesen, op naar de geisers. We hadden een fijne kortingscoupon gevonden in het blad Arrival dat we op het vliegveld van Auckland hadden meegenomen. Dat scheelde zo 10 dollar (onze oude gulden) dus dat was mooi meegenomen. Bij de welkomstceremonie hielden eerst de batterijen van het fototoestel ermee op en vervolgens bleek ook het tape je van de videocamera vol te zijn, gelukkig stond het belangrijkste stukje er wel op. Na de voorstelling snel een sprintje naar de giftshop voor batterijen voordat de guided tour zou beginnen. Onze gids Paul (hij was toch echt wel Maori) kon goed vertellen met behoorlijk wat humor, echter onze Finn wilde lekker al lopende gedragen worden, niet stil staan en naar al dat geklets luisteren. Hoogtepunt voor Nikki op weg naar de mooie geiser Pohutu waren wel het Kiwi vogel stelletje Ki en Ora, die in levende lijve toch behoorlijk wat groter waren dan wij dachten. Op de terugweg uit het park zijn we nog even terug gegaan voor een privé voorstelling, het was toen een stuk rustiger, zodat we ze nog even extra goed konden bekijken. De geiser Pohutu was behoorlijk indrukwekkend ondanks alle maffe Japanners die zo nodig ervoor op de foto moesten. Als goede toeristen konden wij natuurlijk ook niet achterblijven en zie daar een kiekje van Claudia met Nikki voor Pohutu. Toen was het hoog tijd om terug te gaan. Finn viel tijdens de rit van vijf minuten van het park naar de camping in slaap. Dat krijg je ervan als je je middagslaap overslaat. Op een kleine oplevering rond een uur of acht na, is hij niet meer wakker geweest tot de volgende ochtend. De rest van de middag hebben we gerelaxt in het zonnetje om onze vervolgreis te plannen. Na elk een Mac Gold hielden wij het ook voor gezien. Morgen staat de rit naar Lake Taupo en Napier op het programma.

3 December Rotorua - Taupo - Napier

Zoals gewoonlijk waren we vroeg op en zijn we ook al vertrokken rond half negen. De omgeving kenmerkt zich voornamelijk door dikke dennenbossen en grillige rotspartijen waar af en toe wat stoom uitkomt. Als snel naderen we Taupo. De kaart geeft aan dat er een waterval in de buurt is. Die moeten wij uiteraard wel zien. We volgen de bordje Huka Falls Jet en komen uit bij een bedrijf dat hele spannende dingen organiseert op diezelfde Huka Falls met een leuk prijskaartje eraan. Wij willen natuurlijk alleen maar kijken en er al helemaal niet voor betalen. We blijven tenslotte Nederlanders. Geen waterval dus, dan maar de andere kant op. Daar stond een bord Honey Beehive. Dat klinkt goed, wat het dan ook is, we hadden sowieso alweer trek in koffie. De Honey Beehive bleek in winkel in overtreffende trap te zijn voor alle toepassingen van honing. Erg lekker en ook nog wel een beetje leerzaam. Nikki en Finn hebben twee rondjes gedaan in de vliegende bij die daar erg verleidelijk stond te zijn. Helaas waren daarna de 2 dollar muntjes van Marc op. Finn was het er niet mee eens. Na een goede kop koffie en wat aankopen maar weer op pad naar Taupo. Volgende afslag Huka Falls… Hup er weer af. Gratis en voor niets konden we boven het bulderende water hangen. Deze waterval wordt kunstmatig bedient en levert zo 15% van de energievoorraad van Nieuw Zeeland op. Niet slecht dus. We hebben wat mooie plaatjes geschoten en hebben wederom een poging gedaan om Taupo te bereiken. Daar hebben we de locale winkeltjes bekeken en een zonnehoedje voor Finn gekocht. Het meer was mooi, maar op dat moment hadden wij niet de tijd om een boottochtje te maken zoals in alle reisgidsen aangeraden wordt. We vertrouwen de heren en dames maar op hun woord. Onze reis vervolgde zich over de Highway 5, met zijn geweldige vergezichten en heuvels met bloeiende gele brem. Omdat wij graag een mooi plaatje wilden schieten van al dit natuurschoon zochten wij een goed plekje op te stoppen. Het bordje `scenic look out` kwam dus als geroepen. Marc ging de camper uit om even wat foto´s te maken en kwam terug met een leuke verrassing. Het bleek dat wij uitkeken op de Waipunga Falls. Het is maar goed dat we een digitale camera bij ons hebben want we bleven foto´s maken! Ongetwijfeld zullen er meerdere watervallen volgen die misschien nog wel veel mooier zullen zijn maar Waipunga staat op dit moment met stip op 1. Al dat foto´s maken maakt hongerig, de volgende halte was een knus wegrestaurantje in Tarawera. De eigenaresse stond zelf in de keuken en trakteerde ons op hotdogs op een stokje met frietjes en ketchup. Niet heel gezond maar wel even lekker. Onderweg naar Napier waren er continue wegwerkzaamheden. Het ritje duurde dus aanzienlijk langer dan gepland. Uiteindelijk waren we tegen vier uur op het Kennedy Park Top 10 Holiday Park. Uitstekende voorzieningen, een mega springkussen en leuke speeltoestellen voor de kleintjes. Ook hier hebben lekker buiten van het zonnetje kunnen genieten. We hebben een wasje gedraaid, was hard nodig, en lekker take out gehaald. De koelkast begint namelijk een beetje leeg te raken. We moeten nodig boodschappen doen. Het wordt morgen een drukke dag. Welterusten!

4 December Napier - Otaki Beach

Vandaag wordt een echte reisdag, we zijn namelijk van plan om in een ruk door te rijden naar Wellington. Zodat we een volledige dag in Wellington hebben voordat wij op 6 december met de ferry overgaan naar het Zuider Eiland. De titel geeft echter al aan dat we daar niet helemaal in geslaagd zijn. Voordat we konden vertrekken moesten we ons vuilwater lozen en het chemisch toilet. Dat was de eerste keer dus het was even zoeken en uitproberen. Gelukkig gebruiken wij weinig water en ook het toilet wordt zeer sporadisch gebruikt, je zult dit toch om de dag moeten doen!! Onze verdere ochtend hebben we doorgebracht in Napier, allerlei Outdoor winkels afstropend op zoek naar specifieke kleding. Uiteindelijk zijn we voor Claudia en Nikki geslaagd maar Marc die het langste verlanglijstje had kon helaas niets van zijn gading vinden. We hebben de voorraden weer op peil gebracht met vers brood en andere lekkere dingen bij de Pak ‘n Save. Daar hebben ze echt alles, wat je maar kan bedenken en nog voor een leuk prijsje ook. We hebben nog wat kunnen genieten van de Art Deco pandjes in het centrum van Napier en op verzoek van Nikki een paar natte voeten gehaald in de zee. Dit als pleister op de wonde, Nikki vindt zichzelf namelijk heel zielig omdat ze niet mag zwemmen van de dokter totdat haar oorontsteking volledig genezen is. Snel terug naar de camper omdat de parkeerwachter op de loer stond om ons een bekeuring te geven. Verderop hebben we in alle rust onze take away Starbucks cappuccino op kunnen drinken. Het is twee uur, we kunnen eindelijk op weg. We besluiten de snelste route te nemen langs Palmerston North. De route brengt ons langs ontelbare wijngaarden en boomgaarden. Overal wordt vers fruit langs de weg verkocht en er zijn talloze Kodak momenten. Onderweg stoppen we nog in het Deense dorpje Dannevirke, waar er een heus Viking schip is nagebouwd in de lokale speeltuin, maar Marc samen even met Finn poseert. Nikki en Finn gaan helemaal los en zijn daarna aanzienlijk rustiger in de camper. Het was vreselijk winderig en Marc had moeite om de camper netjes op zijn plek te houden. Daarnaast was de spiegel aan de passagierszijde lam en verschoof telkens door de harde wind. Claudia’s voornaamste taak was naast navigeren, gekke bekken trekken naar de achterbank en catering dus spiegelversteller, ongeveer elke vijf tot tien minuten. Zo rond een uur of zes begonnen we te twijfelen aan de haalbaarheid van onze missie. De plannen werden aangepast en om Nikki een plezier te doen, kozen wij voor een camping aan het stand. Dit werd Otaki Beach om precies te zijn Byron’s Resort. Dit bleek een nogal oubollig aandoende bejaardencamping te zijn die voor bijna 80% uit permanente standplaatsen bestond. In de jaren 60 was dit voormalige resort helemaal hip en happening, maar nu had alles duidelijk zijn beste tijd gehad. Daarnaast waaiden we bijna uit onze kleren, het strand gaat het dus niet worden, ondanks dat het tegenover de camping ligt. We blijven lekker in onze warme campertje. Omdat we zo laat zijn besluiten we te gaan eten in het restaurant en daar eten we een uitstekende steak met een lekker biertje erbij, de kleintjes delen een vegetarische lasagne. Daarna douchen, het verslag bijwerken en naar bed, wat vliegen de dagen toch voorbij.