Eerste berichten uit Nieuw Zeeland

27 November Heerhugowaard - Hong Kong

Na een behoorlijk onrustige nacht (stel je voor dat je iets zou vergeten) zijn we vroeg opgestaan, de laatste dingetjes op het to-do lijstje afgewerkt, hebben we Nikki gewekt en haar voorzien van een heerlijk sneetje suikerbrood. Deze weigerde ze op een hap na op te eten, dit had een teken aan de wand moeten zijn…Maar bij mamma en pappa viel het kwartje nog niet, totdat die ene hap met water tegen onze badkamermuur aanzat. Nikki was toch wel een klein beetje nerveus. Met een zielig meisje op de bank en een stuiterend jongetje boven in zijn bed, hebben we ons gereed gemaakt en was het wachten op de taxi. Deze arriveerde keurig op tijd, stipt om 10.00 uur kon het avontuur beginnen. Finn hield zich ondertussen uitstekend en zat gezellig afwisselend bij pappa of mamma op schoot, en viel uiteindelijk zelfs in slaap. Na wat gepiept uit Nikki roken wij onraad en werd in allerijl het enige beschikbare zakje tevoorschijn getoverd. Helaas zat daar wel het restant suikerbrood in…Het werd een gezellige rit. Op Schiphol hebben we Nikki in verse kleren gehesen voordat we konden inchecken. Finn vond het allemaal reuze gezellig en interessant om rond te stappen, we waren echter allemaal blij eindelijk te kunnen zitten aan boord. Tijdens de vlucht gaf Nikki nog eenmaal een toegift en toen was het gelukkig voorbij. De verdere reis stonden de spuugzakjes echter paraat. De stewardessen van Cathay waren echt heel lief en vol goede zorgen. Finn stal natuurlijk de show met zijn blonde koppie. Over de service hadden we echt niets te klagen. De stoelen waren prima en de meneer die bij ons op de rij zat bood aan te verkassen zodat wij samen konden zitten. Finn was te groot voor een bassinet maar de grond eronder werd ten volste benut. We hadden ons toch een beetje druk gemaakt over Finn wat betreft slapen wat absoluut niet nodig was. Hij heeft behoorlijk wat uurtjes weggeknort op mamma´s schoot. Aankomst in Hong Kong ging eigenlijk sneller dan verwacht. Alleen die douane beambten daar… op de doorreis hebben wij nog bijna ons vliegtuig door zo´n grappenmaker gemist, maar daarover later meer. Naar ons gevoel een eeuwigheid stonden we eindelijk bij de juiste balie om onze transfer naar het hotel te regelen. Vanaf dat moment was het lekker relaxen. Rond 9 uur plaatselijke tijd, dus 2 uur ´s nachts in Nederland waren wij bij het Royal View Hotel in Hong Kong. Het hotel is echt wat je verwacht van iets wat een naam draagt als Royal View. Het uitzicht was inderdaad schitterend en verder was alles behoorlijk royaal. Na heerlijk te hebben gedoucht met zijn allen was het hop de mandjes in. Gelukkig hadden ze goede gordijnen en hebben we enorm goed geslapen, tenminste zo goed als je kunt verwachten met een klein meisje tussen je in die nogal woest slaapt.

28-29 November Hong Kong - Auckland

Vertrek terug naar het vliegveld leek in eerste instantie heel soepel te gaan totdat de chauffeur na een aantal kilometer omdraaide en om nog iemand bij het Royal View op te halen, niet echt handig. Aangekomen op het vliegveld hebben we nog snel onze tickets laten wijzigen. Op Schiphol hadden ze ons op de doorreis niet op een family row hadden gezet maar ergens ertussen. Na wat getik en geklik gingen hup onze tickets de prullenbak in en kregen we nieuwe die wel goed waren. Heerlijk als het zo ook kan! We dachten nog even lekker een hapje te kunnen pakken, een kop koffie, een bezoekje aan het toilet en dan snel door. Dat duurde toch allemaal iets langer dan verwacht. Toch maar een beetje opschieten. Eerst door de metaal detectors. Alle handbagage door de scanner. Vier tassen en een rugdrager en dan nog vriendelijk lachen naar de douane beambten, zodat ze ons maar snel door zouden laten. De meneer bij de uitreiscontrole had nogal wat moeite met onze Nederlandse paspoorten. Vooral wie nou het meisje was en het jongetje in onze paspoorten was heel ingewikkeld, we moesten ze zelfs optillen zodat hij kon zien wie ook alweer wie was. Hij heeft ze allebei wel vijf keer gescand waarna hij heel gewichtig zaken in de computer ging intikken. We moesten om 20.55 uiterlijk boarden anders mochten we niet meer mee. Het was ondertussen 21.00 en we moesten nog naar de gate lopen. Halverwege kwam een dame van Cathay ons al in lichte paniek tegemoet en was zichtbaar opgelucht dat wij haar verloren passagiers waren. Finn moet al onze stress geroken hebben want de rest de vlucht was hij amper te genieten. Op anderhalf uur na was hij wakker en bijzonder nadrukkelijk aanwezig. Vlak voor de landing presteerde hij het nog om in slaap te vallen en met luid protest weer wakker te worden toen het vliegtuig stil stond. Bij de douane hebben we braaf onze chocolade eclairs en soepstengels aangegeven, daar werd echter niet moeilijk over gedaan en we mochten sowieso al voordringen. Reizen met kleine kinderen kan ook zo zijn voordelen hebben. Het enige minpuntje was Finn die elke vijf minuten afging, daar kregen we het wel een beetje warm van. Om 13.30 plaatselijke tijd, half twee ‘s nachts in Nederland dus, konden wij op zoek gaan naar de Super Shuttle om ons naar downtown Auckland te brengen. Onze chauffeur Mike deed het allemaal heel rustigjes aan en gaf ons even een lesje onthaasten. De temperatuur was inmiddels rond de 22 graden en helemaal niet verkeerd. Aangekomen in het Grand Chancellor Auckland hadden we bedacht even te gaan slapen, dan om zeven uur roomservice te bellen en dan weer te gaan slapen. Je kunt natuurlijk wel begrijpen dat wij ons om zeven uur lekker omgedraaid hebben en de roomservice hebben gelaten voor wat het was. Enig nadeel was dat iedereen om vier uur ’s nachts klaarwakker was. Nou ja niet slecht voor een eerste dag in Nieuw Zeeland met twaalf uur tijdverschil.

30 November Auckland - Coromandel Peninsula

Om 7.00 hebben we alsnog de roomservice gebeld voor toast met eieren en ons buikje rond gegeten. Nikki was nog steeds niet 100%, dat zou de komende dagen nog wat zorgen opleveren. Kwart voor negen zaten we in de taxi onderweg naar Apollo Campers om ons stulpje voor de komende vier weken op te halen. Het weer was heerlijk, ook al zo vroeg in de ochtend. Zelfs met 21 graden was het bijna te warm, gelukkig hebben we een flinke voorraad zomerkleding mee. Aangekomen bij Apollo kregen we een leuke verrassing, we kregen een upgrade van een vier persoonscamper naar een zes persoons. Wat betreft lengte maar 15 cm, maar wel met een aparte afsluitbare slaapruimte aan de achterzijde. Hoera, een beetje privacy voor pappa en mamma ‘s avonds. Claudia mocht al het papierwerk afhandelen terwijl Marc samen met Nikki de inspectie van de wagen uitvoerde. Met dikke stapels papieren en boekwerken verlieten wij uiteindelijk na anderhalf uur het terrein. Dat was wel even wennen voor Marc, toen bleek het ook nog een schakelbak te zijn! En alles andersom als thuis. Op naar Foodtown om eens stevig in te slaan. Dik een uur later waren we 300 dollar armer, ook al zijn het geen euro’s het is toch een hoop geld!!! Nu konden we echt op pad. Het was 13.00 en het grote avontuur kon beginnen. Vooral wennen aan het verkeer, het links rijden, de verkeersborden, maar alles went gelukkig snel. Binnen no time reden we het schiereiland Coromandel en keken we onze ogen uit. In eerste instantie naar alle onooglijke huizen maar daarna de schitterende kunststrook zowel de zee als landinwaarts. Het is goed voor te stellen dat mensen hier graag willen wonen. De afstanden vielen eigenlijk best mee. Het was even zoeken naar de juiste camping maar om 17.00 waren we op de plaats van bestemming aangekomen. Het Shelly Beach Top 10 Holiday Park gelegen aan het strand. Okee, het was wel een heel lang strand omdat het net eb was. Een mooie gelegenheid om Nikki en Finn wat natuurkunde les te geven. Opa Sjaak en Oma Joke zouden trots zijn, Nikki kan al zeeslakken van gewone slakken onderscheiden en die rare kreeften lopen meestal opzij. Ook wel een beetje eng trouwens want stel je voor dat ze in je tenen bijten…Vandaag zijn we ondanks de volle koelkast gegaan voor een snelle hap. Tortellini’s en saus uit een potje. Finn was al knock out en Nikki volgde vrij vlot daarna.
Nog even lekker douchen en dan lekker slapen. Zo dat laddertje op is nog een hele uitdaging. Claudia mag vooraan slapen, want zij heeft ‘s ochtends papdienst voor Finn…Onder het gebrom van de opladende accu vallen we allebei in een diepe slaap.

1 December Coromandel Peninsula - Matamata - Rotorua

Heel fris en fruitig werden wij door onze lieve kindertjes wakker gemaakt rond een uur of zes. Daarnaast was het ook nog eens vrij hardnekkig aan het miezeren wat zo af en toe overging in een plensbui. Ontbeten, alle rotzooi weer een plaatsje gegeven zodat het niet door de camper zou vliegen als we gingen rijden en daar gingen we weer. Onderweg nog een paar mooie plaatjes geschoten van de kustlijn en het glooiende landschap. Daarna op zoek naar koffie, echte koffie!! De oplos ellende van Apollo Campers nog vers op onze smaakpapillen, was onze eerstvolgende bestemming een goed koffie tentje. Rond half twaalf vonden we deze in het schattige plaatsje Thames wat nog net op het Peninsula ligt. Het Sola Cafe serveert naast uitstekende cappuccino ook puur organische en vegetarische lunchgerechten. Gezien het feit dat het toch al bijna lunchtijd is weerstaan we de verleiding om te gaan voor de brownies en nemen we een vrij experimentele vegetarische wrap met spinazie en allerlei andere gezonde dingen erin. Niet verkeerd maar we zijn nog niet om. Ondertussen blijft het gewoon door regenen, je wordt er niet echt vrolijk van. Finn valt er tenminste wel bij in slaap en dat is altijd goed. We vervolgen ons weg richting Matamata via de 26 waar wij in Paeroa de grote L&P fles mogen aanschouwen. Je zult wel Kiwi moeten zijn om dat te kunnen waarderen. De volgende stop is Matamata omdat wij als grote fans van de Lord of the Rings graag de overblijfselen zouden willen zien van het Hobbitdorp dat hier is gebouwd voor de films. Bij navraag van de lokale VVV blijkt dat Hobbiton alleen te bezichtigen is via een speciale rondleiding die € 58,- kost en zo’n 2,5 uur duurt. Onze kleine meid loopt ondertussen op haar tandvlees dus met dik twee uur in Hobbitholen kruipen doen we haar geen plezier. Verder bleek dat er van het originele dorp nagenoeg niets meer over was omdat dit op last van de filmmaatschappij moest worden afgebroken. We hebben een paar mooie ansichtkaarten gekocht een lekkere kop cappuccino gepakt bij Espresso to Go, die overigens uitstekend was. We hebben nog wat door de twee winkelstraten die dit fantastische dorp rijk was gewandeld en zijn verder gegaan naar Rotorua. Op advies van Opa Piet zijn we doorgereden naar het Rotorua Thermal Holiday Park, dat schuin tegenover het Geiserpark Te Puia ligt. Er is plek genoeg en krijgen twee plaatsen voor de prijs van één. De lucht hangt tussen rotte eieren en stinksokken in, maar met de deur dicht valt het allemaal best mee. Een rondje over de camping levert een trampoline, mega grote klimrekken en twee minerale hot pools op. Marc is zijn zwembroek vergeten en Nikki heeft waarschijnlijk een oorontsteking waarmee we morgen naar de dokter gaan. Deze traktatie moeten we helaas even aan ons voorbij laten gaan. Het is inmiddels wel weer droog geworden.